Από την: Κυριακή Δημητρίου
“Είναι καλύτερο να μη νοιάζεσαι για τίποτα, γιατί το να νοιάζεσαι είναι αδυναμία. Είναι σαν να κουβαλάς ένα βάρος και να μην μπορείς να κουνηθείς” υποστηρίζει ο Richard Leonard Kuklinski, γνωστός και ως Iceman. Είναι όμως μόνο αυτό που χρειάζεται κάποιος για να σκοτώσει κατ’ επανάληψη; Μια κατάσταση πλήρους αναισθησίας; Στην Ελλάδα οι περιπτώσεις κατά συρροή δολοφόνων είναι ευτυχώς περιορισμένες.
Ξεκινώντας από τον Θεόφιλο Σεχίδη, φοιτητή Νομικής ο όποιος τον Αύγουστο του 1996 σκότωσε τον πατέρα, τη μητέρα του, την αδελφή του, τη γιαγιά του και το θείο του. Το μόνο που βρήκαν από τα πτώματα ήταν τρεις εγκέφαλοι στο ψυγείο. Σήμερα κρατείται στο ψυχιατρικό τμήμα των φυλακών του Κορυδαλλού και βρίσκεται πολύ κοντά στην αποφυλάκιση. Επόμενη πασίγνωστη ιστορία είναι της Μαρίας Σαμπανιώτη, γνωστής και ως ‘φαρμακούλα’, η οποία προσφέροντας τηγανόψωμα κατάφερε να σκοτώσει τρεις ανθρώπους και να δηλητηριάσει άλλους τέσσερις. Από το 2011 ζει ανάμεσα μας αφού αφέθηκε ελεύθερη λόγω καλής διαγωγής και δηλώνει αθώα.
Από την ελληνική ιστορία των δολοφόνων δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν και δράκοι. Πρώτος είναι ο δράκος της Δράμας, Κυριάκος Παπαχρόνης, που μετρά 5 ανθρωποκτονίες και 2 βιασμούς. Καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο, όμως αντ’ αυτού η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια και τελικά το 2004 αφέθηκε ελεύθερος. Σήμερα στα 58 του ζει μόνιμα στη Λάρισα. Δεύτερος δράκος είναι αυτός της Παραλίας της Αττικής, Σπύρος Μπέσκος που βίασε και στραγγάλισε δύο γυναίκες ενώ κατηγορήθηκε για 14 ακόμη απόπειρες. Μετά την αποφυλάκιση του το 2008 κατάφερε να ξαναπαντρευτεί και να επιστρέψει στο φυσιοθεραπευτήριο του στην Ηλιούπολη συνεχίζοντας κανονικά τη ζωή του.
Ανατριχίλα προκαλεί και η περίπτωση του Δημήτρη Βακρινού ή αλλιώς ‘ταξιτζή δολοφόνου’. Ένας άνθρωπος μικρού αναστήματος που ευθύνεται για 5 δολοφονίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν κράτησε συγκεκριμένο μοτίβο δράσης ούτε στο τύπο θυμάτων, ούτε στον τρόπο εκτέλεσης τους. Το μόνο κοινό είναι η αίσθηση που είχε ότι τον προσβάλαν. Ο Βακρινός αυτοκτόνησε το 1997 στις φυλακές που κρατείτο. Το ίδιο τέλος είχε και ο Αντώνης Δαγκλής ‘δολοφόνος ιερόδουλων’. Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση κατά συρροή δολοφόνου που σκότωνε υποκατάστατα της μητέρας του αφού όπως ο ίδιος δήλωσε στα πρόσωπα των 3 γυναικών που σκότωσε έβλεπε αυτή.
Αυτές είναι μονό μερικές από τις ιστορίες που συγκλόνισαν. Υπάρχουν διάφοροι τύποι δολοφόνων που ίσως να σκότωσαν μόνο μια φορά στη ζωή τους αλλά κατάφεραν να μείνουν αξέχαστοι. Το μόνο σίγουρο είναι πώς καθένας από αυτούς προκαλεί την περιέργεια του υπόλοιπου κόσμου. Κυρίαρχο ερώτημα είναι το γιατί κάποιος φτάνει στο σημείο να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή. Από μίσος, από ψυχασθένεια, από βλακεία, από αναισθησία; Χωρίς εξεζητημένες έρευνες ή εξειδικευμένες γνώσεις προσπαθώ να καταλάβω, τι κάνει ένα άνθρωπο δολοφόνο;
Η εγκληματολόγος δρ. Σου Στόουν ισχυρίζεται πως «Δεν είναι όλοι οι ψυχοπαθείς κατά συρροή δολοφόνοι, όλοι οι κατά συρροή δολοφόνοι είναι όμως ψυχοπαθείς». Ο Σεχίδης σύμφωνα με τη γνώμη ειδικών έπασχε από σχιζότυπη διαταραχή η οποία όμως αν και υπήρχε προδιάθεση δεν μετεξελίχθηκε σε σχιζοφρένεια. Βέβαια, οι απόψεις των πραγματογνώμων διίστανται για το αν έπασχε ή όχι από κάποια μορφή σχιζοφρένειας και αυτό γιατί σε αρχικά στάδια είναι δύσκολο να διαγνωστεί. Τώρα όσον αφορά το αν ήταν ψυχασθενής αρκεί απλώς να αναφέρω ότι προσπάθησε να κληρονομήσει την περιουσία της οικογένειας του μέσα από τη φυλακή.
Βασικά χαρακτηριστικά των ψυχασθενών είναι η έλλειψη συμπόνιας και η αδυναμία τους να νιώσουν τύψεις. Σε μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Brain, υποστηρίζετε πως οι άνθρωποι που φτάνουν στο αποτρόπαιο έγκλημα δεν έχουν αδυναμία να νιώσουν. Έχουν όμως ένα διακόπτη συναισθημάτων που ανοιγοκλείνουν κατά βούληση. Έτσι μπορούν να αποφασίσουν πότε και αν θα νιώσουν οτιδήποτε. Έχουν έτσι μια ικανότητα να μοιάζουν απόλυτα φυσιολογικοί και μερικές φορές προκαλούν και την συμπάθεια στους γύρω τους.
Αυτή η έρευνα ίσως εξηγεί και την περίπτωση του Μπέσκου, που βάσει ειδικών δεν φαίνεται να έπασχε από σχιζοφρένεια αλλά δυσκολευόταν να αναγνωρίσει τα αρνητικά του συναισθήματα πχ θυμό. Υποστηρίζεται ότι ίσως ήταν διχασμένη προσωπικότητα με στοιχεία ναρκισσιστικής και κυριαρχικής συμπεριφοράς. Από την ακριβώς αντίθετη πλευρά υπάρχει ο Βακρινός με μειωμένη αυτοεκτίμηση και καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Στην περίπτωση του Παπαχρόνη υπεύθυνη για τα εγκλήματα του ήταν μια ιερόδουλη που στα 14 του τον αποκάλεσε ανίκανο προκαλώντας του έτσι μίσος για το γυναικείο φύλο.
Η Ντόροθυ Λιούις μετά από ερεύνα της το 1986 υποστήριξε ότι όλοι οι κατά συρροή δολοφόνοι είχαν υποστεί κάποιο εγκεφαλικό τραύμα μικροί. Μπορεί να ήταν κάτι ασήμαντο που έγινε όταν ήταν ακόμη σε τρυφερή ηλικία, η έρευνα της ωστόσο δέχτηκε πολλές αρνητικές κριτικές επειδή έγινε σε μικρό αριθμό ατόμων. Έχει όμως κοινά με υποδείξεις ψυχοφυσιολόγων ότι οι κατά συρροή δολοφόνοι δεν έχουν επαρκώς ανεπτυγμένους εγκεφάλους. Υπάρχουν δύο εγκεφαλικές περιοχές που φαίνεται να υπολειτουργούν. Αυτές είναι ο μεσοκοιλιακός προμετωπιαίος φλοιός που συνδέεται με τη διαδικασία λήψης αποφάσεων και ο ραχιαιο-πλευρικός προμετωπιαίος φλοιός που ασχολείται με την ικανότητα να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Μια άλλη ερεύνα, αυτή τη φορά από το σουηδικό Πανεπιστήμιο Καρολίνσκα δείχνει πως ίσως δολοφόνοι γεννιόμαστε. Ονομάζεται ‘ΜΑΟΑ’ και είναι ένα γονίδιο στο χρωμόσωμα-Χ το οποίο παράγει ντοπαμίνη που συνδέεται με την επιθετικότητα. Υπάρχει και ένα δεύτερο γονίδιο το ‘CDH13’ που ασχολείται μερικώς με τις νευρωτικές συνδέσεις του εγκεφάλου. Αν λοιπόν κάποιος παρουσιάσει διαφοροποιήσεις σε αυτά τα δύο είναι 13 φορές πιο πιθανόν να εγκληματήσει. Σε χειρότερη θέση βρίσκονται οι άντρες καθώς έχουν μόνο ένα ΜΑΟΑ σε αντίθεση με τις γυναίκες που έχουν δύο και σε περίπτωση δυσλειτουργίας του ενός μπορεί να το εξισορροπήσει η φυσιολογική λειτουργία του άλλου.
Καθοριστικό ρόλο παίζει αναμφισβήτητα και η παιδική ηλικία. Είναι άλλωστε γνωστό το μοτίβο του παιδόφιλου που κακοποιήθηκε σεξουαλικά μικρός ή του άντρα που χτυπάει την γυναίκα του όπως ο πατέρας του κτυπούσε την μαμά του. Βεβαία αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία καθώς υπάρχουν άλλα τόσα παιδιά που διάλεξαν έναν εντελώς άλλο δρόμο στη ζωή τους. Ίσως να συνδέεται και με τα γονίδια που σχολιάσαμε πριν. Οι διαφοροποιήσεις αυτών σε συνδυασμό με τραυματική παιδική ηλικία μπορεί να αποτελούν την εξήγηση εξέλιξης ενός δολοφόνου.
Τέλος, στατιστικά δεδομένα αποδεικνύουν πως 8 στα 10 εγκλήματα στρέφονται κατά γνωστών και πολλές φορές αγαπημένων προσώπων του δράστη. Επίσης 9 στους 10 δολοφόνους είναι άντρες. Οι γυναίκες όπως άλλωστε αναφέραμε ήδη είναι πιο δύσκολο να σκοτώσουν και όταν το κάνουν είναι από ερωτικό πάθος, απόρριψη ή εγκατάλειψη. Όσον αφορά την ψυχασθένεια 5 στους 10.000 ψυχασθενείς είναι πραγματικά επικίνδυνοι. Οπότε το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι πως μπορεί να υπάρχει μια κοινή βάση αλλά κάθε ιστορία αίματος είναι διαφορετική όπως φυσικά και οι πρωταγωνιστές της. Έτσι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποτέ και για κανένα.
Πηγές:
ΝΟΜΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ 